Şathiye

Çıktım erik dalına anda yedim üzümü
Bostan ıssı kakıyıp der ne yersin kozumu

Ağrılık yaptı bana bühtan eyledim ona
Çerçi de geldi eydür kanı aldın kuzumu

Kerpiç koydum kazana poyraz ile kaynattım
Nedir deyip sorana bandım verdim özünü

İplik verdim çulhaya sarıp yumak etmemiş
Becit becit ısmarlar gelsin alsın bezini

Bir serçenin kanadın kırk kağnıya yüklettim
Çifti dahi çekmedi şöyle kaldı kazını

Bir sinek bir kartalı salladı vurdu yere
Yalan değil gerçektir ben de gördüm tozunu

Bir küt ile güreştim elsiz ayağım aldı
Görüşüp basamadım göyündürdü özümü

Kaf dağından bir taşı şöyle attılar bana
Öylelik yola düştü bozayazdı yüzümü

Balık kavağa çıkmış zift turşusun yemeğe
Leylek koduk doğurmuş bak a şunun sözünü

Gözsüze fısıldadım sağır sözüm işitmiş

Dilsiz çağırıp söyler dilimdeki sözümü

Bir öküz boğazladım kaldırdım serekodum

Öküz ıssı geld'eydür kanı aldın kazımı

Bundan da kurtulmadım nitesini bilmedim

Bir çerçide geld'eydür hani aldın közümü

Tosbağaya sataştım gözsüssepek yoldaşı

Sordum sefer kancaru Kayseri'ye azimi

Yunus bir söz söyledin hiçbir söze benzemez
Münafıklar elinden örten mana yüzünü

Yunus Emre

Sözcükler

Issı: sahibi

Kakımak: kızmak, öfkelenmek

Koz: ceviz

Bühtan: iftira

Çerçi: Seyyar satıcı

Çulha: Bez dokuyan

Becid: acele, kesin olarak

Küt: kötürüm

Göyündürmek: yanmak, kendi kendine yanmak

Koduk: eşek yavrusu, sıpa

Köz: kor

Gözsüzsepek: köstebek

Münafık: nifak çıkaran, içi dış bir olmayan

İlgili Sayfa

👉 Halk Şiiri Örnek Metinler